Leïla Slimani. Chanson douce. Paris: Gallimard, 2015

Gaan Parijse romans de afgelopen decennia inderdaad allemaal over eenzaamheid? Over mensen die verloren lopen in de grote stad? Die langzaam maar zeker in hun eigen wereldje geraken, omringd door miljoenen anderen?

Dan heeft Leïla Slimani dé Franse roman geschreven, een van de mooiste die er in ieder geval in de afgelopen tijd verschenen is. Chanson douce begint met de gevolgen van een vreselijke moordpartij, waarna de spanning zich in 200 pagina's gaandeweg opbouwt. We volgen een echtpaar, Myriam en Paul, die een kinderjuffrouw in dienst nemen als Myriam aan haar juridische carrière wil bouwen. De kinderjuffrouw (of oppas, hoe noem je dat, nounou), Louise, blijkt perfect: ze maakt het huis perfect schoon en de kinderen zijn dol op haar. Myriam en Paul nemen haar zelfs mee op vakantie, naar Griekenland.

Het zijn de ingrediënten voor een horrorverhaal, zij het dat de ware horror meteen komt. Ik neem ook aan dat je hier een succesvolle film van kunt maken, want er gebeurt van alles in het verhaal. Het geeft het verhaal van de Parijse middenklasse in deze tijd van angst voor de buitenwereld, van niet weten of je nu aan je loopbaan moet bouwen of kinderen moet krijgen, van alles willen, en niets kunnen krijgen, van niet weten hoe je je kinderen nu eigenlijk moet opvoeden en daarover ruzie krijgen met je eigen ouders.

Maar het is toch vooral perfect als boek, geschreven in een betrekkelijk eenvoudige, maar misschien daardoor enorm meeslepende en beeldende stijl – een stijl die bovendien veel ruimte geeft aan locaties, want dat is wat ik me misschien vooral van Chanson douce zal herinneren: het appartement van Myriam en Paul, de studio van Louise, het park waar zij de kinderen laat spelen. En daarnaast het subtiele psychologische spel tussen alle personen, inclusief echte bijpersonen (de ingewikkelde semi-flirterige, semi-professionele relatie tussen Myriam en haar ex-studiegenoot en huidige baas Pascal, bijvoorbeeld).

Ik heb de afgelopen jaren regelmatig typisch Franse romans gelezen die me vreselijk begonnen te vervelen. Leïla Slimani weet in het genre nieuw leven in te blazen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.